زندگی روی خط تعادل

دوره چهل روزه من جمعه به اتمام رسید. اینبار یک دوره بیست روزه را شروع کرده ام که انشالله تا قبل از ماه رمضان به پایان برسانم.

چهل روز دیگر هم تمام شد. تا آدم شدن چقدر فاصله دارم فقط خدا می داند. بعضی وقتها فکر می کنم مثل آدمی هستم که در بیابانم و به هر سو می روم گاهی وقتها فکر می کنم مسیرم درست است اما بیابان چنان بی پایان است که تا مقصد راهم بسیار زیاد است.

پیشرفتها خوب است اما اگر صادق باشم و روراست باید بگویم حتی 1 صدم ظرفیت من هم نیست. من می تونم خیلی بیشتر از اینها پیشرفت کنم. با سرعت خیلی زیاد با راندمان خیلی بالاتر و خیلی خیلی بهتر اما حال ماشینی را دارم که در بین چرخهایش موانع زیادی باشد و سرعت و قدرتش را کم کند و متاسفانه هیچ کدام از آن موانع را نمی شناسم. اگر شناخت بود از بین می بردمشان. واقعا نمی دانم چه چیز باعث می شود از این همه برنامه رنگ رنگی که دارم باز بمانم . چه چیز باعث می شود از سر برنامه ام سرسری بگذرم. یادم برود چه قول و قرارهای نازنینی با خودم گذاشته ام.

یک چیز دیگر هم هست. کمی دلسرد شده ام ............. بهتر است سکوت کنم . حتما از بس عجولم دوست دارم خیلی سریع از اعمالم نتیجه خوب بگیرم.... خدایا خودت به من کمک کن ..